“Verwerken is niet loslaten,
maar anders leren vasthouden.”
– Manu Keirse –

“Tijd heelt alle wonden.”, “Je moet het loslaten.”, “Je moet verder met je leven.”, “Je moet het aanvaarden.”, “Ik vind het erg dat je zoveel verdriet hebt.”, … Uitspraken die onze omgeving goed bedoeld zeggen, doch inhoudelijk juist voor onbegrip zorgen.

Het is niet de tijd die genezing brengt, wél wat je met die tijd doet. Een wonde die niet goed verzorgd wordt, zal uiteindelijk wel dichtgroeien, maar misschien ontsteken.

Loslaten. Hoe kan je iets of iemand los-laten?
Er niet meer over praten, niet meer huilen, er niet meer aan proberen denken, … is makkelijker gezegd dan gedaan. Bovendien is dit net níet
hetgene wat je zal helpen verwerken.
Ver-werken vraagt om ‘werken’, dus niet om ‘vergeten’.

Vasthouden in de herinnering in plaats van in de realiteit.
Tuurlijk ‘moeten’ we verder met ons leven.
Maar dat is geen evidentie als de verbinding met iets of iemand dierbaar is verbroken.
We verliezen niet alleen dat wat er niet meer is, we raken onszelf ook kwijt.

Dus hoezo aanvaarden?!
Aanvaarden, helen, genezen, herstellen, verwerken, …
woorden die impliceren dat er een eindpunt is.
Wij hebben het liever over een nieuw beginpunt,
over het plaatsen van verlies in perspectief,
over het accepteren dat we het niet kunnen accepteren,
doch stap per stap kijken hoe we verder kunnen bewegen, groeien, ontwikkelen.

Doorheen dit bewegen vinden we het zelf óók erg om zoveel verdriet te hebben.
Maar mag dat dan niet?
We zijn toch net iets of iemand dierbaar verloren!

Wij helpen je graag doorheen dit bewegingsproces.

Op de manier die jíj nodig hebt, op jóuw tempo, met of zonder jóuw emoties.
Want elk verlies is anders.
De ene keer in de vorm van een overlijden, de andere keer in de vorm van een echtscheiding, een pensioen, een ontslag, een verhuizing, je gezondheid, … Tot slot gaat het vaak niet enkel om het verlies van het ‘verlorene’ op zich, het brengt ook verlies van zekerheden, verlies van toekomstbeeld, verlies van jezelf met zich mee.